Elektronsko učenje

Elektronsko učenje (skraćeno e-učenje, eng. „e-learning“) je vrlo širok pojam koji obuhvata sve metode i tehnike za učenje uz pomoć računara i interneta. Počeci elektronskog učenja vezani su za pojavu jeftinih ličnih računara (krajem 80-tih godina XX veka) i širenje interneta. U početku se računari koriste za pravljenje i reprodukciju multimedije - prave se lekcije koje osim teksta nose i zvuk, sliku ili filmske zapise, ali i interaktivni obrazovni materijali i testovi znanja i vještina koji se distribuiraju na disketama i CD-ovima. Internet se, u početku, koristi prije svega kao medijum za razmjenu tekstualnih informacija i poruka, ali širenje interneta i njegove propusne moći otvara u istoriji čovečanstva najbrži i najmoćniji kanal za komunikaciju, koja sa kraja na kraj sveta podržava komunikaciju 1:1 ili 1:mnogo ljudi, može biti sinhrona ili asinhrona i podržava razmjenu poruka u tekstualnom, audio, video obliku...


Kako je pedagogija XX vijeka obilježena saznanjima da učenje nije proces "primanja znanja" već aktivni proces u kome učenik kontekstualizuje i nadograđuje znanja, ovladava strategijama učenja, postojala je potreba da se u elektronskom učenju primijene ovi pedagoški elementi. Popularnim nazivom Veb. 2.0 označen je prelazak sa HTML-a na XML i pojava drugih alata koji omogućavaju organizaciju socijalne interakcije u grupi na Internetu, čak i kada su u pitanju jako velike grupe ljudi. Tako se, početkom XX vijeka, elektronskim učenjem omogućava i promoviše aktivna uloga učenika u procesu nastave, grupno učenje i dostava multimedijalnih materijala na različite platforme (računar, mobilni telefon...). Primjer novih Veb 2.0 alata su blogovi, vikiji, RSS fidovi, podkastovi, mešap veb sajtovi i dr.